Cytat: argazedon
Nie należy MYLIĆ różnych zagadnień. Czym innym są slangowe, uliczne, gwarowe czy wręcz żartobliwe skróty w wymowie podczas rozmowy z kumplami przy piwie a czym innym przyjęta ogólnie i obowiązująca ludzi w miarę wykształconych "el habla esmerada".
Oczywiście racja, że czym innym to jest. Chcę jedynie zwrócić uwagę, że Ci "ludzie wykształceni" na codzień też posługują się "wykształcownym" wariantem
potocznym języka. Nie można języka podzielić na dwie grupy:
1. potoczny, slangowy, gwarowy i żartobliwy i
2. ludzi wykształconych, gdyż Ci ludzie wykształceni pomiedzy sobą mówią językiem potocznym i
też stosują rozmaite skróty w wymowie.
Odniosę się do jednej z moich ulubionych pracek:
Luiz Flórez, 1963. "El Español Hablado en Colombia y su Atlas Lingüístico",
THESAURUS, Tomo XVIII. Núm. 2, str. 268-356.
Praca na poczatku skrótowo charakteryzuje wymowę kolumbijską.
Wymowa podzielona została na trzy grupy: habla culta,
habla culta informal,
habla inculta, przy trzeciej z nich w nawiasie widnieje "a veces también en habla culta informal". Po krótkim omówieniu cech w każdym z tych wariantów mowy, opisane zostały
fenómenos regionales, nakładają się one regionalnie na
każdą z trzech powyższych, również na
habla culta i
habla culta informal.
A oto co piszą na temat
el habla culta informal:
Cytat:
B. En habla culta informal:
1. Relajar en mayor o menor grado las vocales (ortica
'ahoritica', "escharon Uds." 'escucharon', "un vasto de agua'
'vasito', etc.).
2. Cerrar la / e / y la /o/ inacentuadas en concurrencia
con vocal abierta, precedente o subsiguiente:
ée, eé>ié: "no pelee tanto">"no pelié tanto", "golpee en
la puerta">"golpié en la puerta".
ea>ia: línea>linia, Beatriz>biatrís, "no sea tonto">"no
siá tonto".
ear>iar: todos los infinitivos: peliar, pastar, golpiar, etc.
eo>io: peor>pior, mimeógrafo>mimiógrafo, Leonardo>
Lionardo.
oa>ua: almohada>almuada, toalla>tualla, Joaquín>Juaquín,
no hay>nuai.
oe>ue: no es nada>nuesnada.
3. Reducir a una sola dos vocales iguales en contacto
(como sucede en el español general).
aa>a: Saavedra>Savedra.
ee>e: reemplazar>remplazar, leer>ler, creer>crer, etc.
(dentro de frase, por ejemplo: "hay unos que Un muy
mal").
ii>i: antihigiénico>antigiénico.
oo>o: alcohol>alcól.
4. Perder la d de -ado (fenómeno general. En el español
arcaico de los Andes nariñenses, al sur del país, esta d no se
pierde: se articula como fricativa plena).
5. Tendencia a relajar la r del grupo rs y asimilarla
a la s: despedirse, almorzar.
6. Relajar y ensordecer la última sílaba (o las últimas
sílabas, inacentuadas) de palabra ante pausa. Este fenómeno
va estrechamente ligado con el tono final de frase rápida y
profundamente descendente.
7. Sonorizar ocasional pero fácilmente algunas consonantes
sordas, por ejemplo, p, f, t, s, j . . .
8. Reforzar frecuentemente el acento léxico y dar uno
secundario al comienzo de voces polisílabas, en pronunciación
refinada y enfática, especialmente de parte de los locutores.
No cóż, okazuje się, że mowa potoczna ludzi wykształconych pełna jest skrótów, oraz różnych przekształceń wymowy... Do tego dochodzą cechy regionalne, oraz okazjonalnie cechy z
habla inculta, by nie cytować już długiej całości, jeden przykład regionalizmu z pracki:
Cytat:
8. En el habla culta e inculta de varias regiones — sobre
todo en Antioquia y Caldas — suena casi como a la o inacentuada,
mayormente en sílaba final de palabra: candidatu,
colombianu, partídus políticus.
Jak widać,
el habla culta różnież ma cechy regionalne...
Po mojemu, jak wyjrzeć poza bzdurny podręcznik do hiszpańskiego i przyjrzeć się odpowiedniej ilości gwar, wariantów wymowy itd. to w tym jezyku już chyba nic nie może zdziwić...
edytowany przez Pedrito_88: 17 lut 2011