Mam zamiar

Cześć!
Piszę do Was z zapytaniem.
Chodzi o różnicę między hiszpańskim czasem przyszłym, a konstrukcją "ir+infinitivo".
Moje pytanie brzmi: czy "ir+infinitivo" można sobie znaczeniowo tłumaczyć na "mieć zamiar"?
Bo w sumie to by dużo ułatwiło, i mam wrażenie że to pokrywa się z różnicami tych form.
Tzn. wiem że podczas tłumaczenia np. artykułu to dalej będzie wyrażało czas przyszły, ale to fajnie pokazuje czym się one różnią.

"Juan va a venir a la seis" - Juan jakby "ma zamiar" tu przyjść, to jest wcześniej zaplanowane

"-Ohh, he quebrado la pierna"
"- Bien, pues vendré por tí" - tu nie możemy powiedzieć że mam zamiar przyjechać, nie jest to zaplanowane, jest to spontaniczna decyzja podjęta w trakcie rozmowy

Czy to ma sens?
Dzięki

Klasyczny czas przyszły nie jest tak często używany jak wspomniana konstrukcja ir+a+infinitivo.
Takie najważniejsze różnice:
- ir+a+infinitivo używamy, aby mówić o czymś, co do czego mamy większą pewność, że się wydarzy. Np. widzimy samochód, który za chwilę uderzy w drzewo, powiemy: ¡Va a estrellarse!.
- czasu przyszłego używamy, aby mówić o przyszłości mniej wyraźnej. Gdy np. pójdziesz do wróżki, powie: Tendrá cinco hijos. - wiadomo, sama w to, co mówi nie wierzy :)
Czas przyszły używany jest poza tym do wyrażania przypuszczeń (jest to główne jego użycie w krajach Ameryki Łacińskiej, gdzie do wyrażania przyszłości używana jest przede wszystkim konstrukcja ir+a+infinitivo), np:
- Juan no ha venido a clase
- Estará enfermo (pewnie jest chory).
Trzeba zaznaczyć, że do wyrażania przyszłości często możemy użyć zwykłego czasu teraźniejszego: Mañana no trabajo

Na koniec jeszcze jedna sprawa:
-Ohh, me he roto la pierna
- Bien, pues voy a recogerte

Gdzieniegdzie można przetłumaczyć peryfrazę "ir a +infinitivo" jako "mieć zamiar" ale nie da sie tak uprościć jak chcesz bo to nie to samo co angielskie "to be going to do smth." a podejrzewam, że stąd wziąłeś pomysł.
Jak już niejeden raz pisałem, w języku potocznym peryfraza "ir a +inf" prawie wyparła Futuro Imperfecto z funkcji czasu przyszłego natomiast zamiar będzie przedstawiony po hiszpańsku na wiele innych sposobów, czasownikami lub zwrotami typu "estar para/estar a punto de" itp.
Poczytaj sobie na temat peryfrazy i Futuro Imp. w wielu tematach na forum.

Ale klasyczny czas przyszły chyba nie zginie, skoro jest zakorzeniony w języku od wieków, prawda? Widzę go na co dzień w prasie, telewizji, w piosenkach. Generalnie rozmawiając z hiszpańskojęzycznymi znajomymi nie zauważyłem jakiejś bardzo dużej dominacji formy "ir a..." nad zwykłym tradycyjnym czasem przyszłym.

Język używany w prasie, czy telewizji nie jest językiem naturalnym, tym używanym na ulicy, więc nie możemy zbytnio się na nim opierać. Języki mają to do siebie, że dążą do upraszczania, eliminowania tego, co zbędne. W języku hiszpańskim jest też np. tendencja do pomijania form złożonych czasownika, szczególnie w Ameyce (np. ograniczone użycie pretérito perfecto, czy też pluscuamperfecto). Wiadomo, wszystko zależy od pochodzenia, wykształcenia, itp. Osoby bardziej oczytane będą dbały o utrzymanie tradycyjnych form, ci z mniejszym dostępem do książek będą używać najprostszych konstrukcji.

Oczywiście, ze Futuro nie zniknie, przynajmniej za naszego żywota, ale ewolucja języka to dziwna czasem historia. Przewaga peryfrazy nie da sie wytłumaczyć wygodą bo formy Futuro są łatwiejsze do wymówienia niż odmienianie "ir a" przez wszystkie osoby i w sumie krótsze.
Peryfrazę dlatego słychać częściej bo w języku codziennym generalnie mówimy o bliskiej przyszłości, tej, co do której mamy zwykle większą pewność. A małe dzieci pierwsze co słyszą od rodzica to np. "¡Vas a comértelo y no te muevas de la mesa!" :-)

Jak już tak ubolewamy nad losem Futuro, to trzeba zdać sobie sprawę z tego, że ten czas również powstał z czegoś w rodzaju peryfrazy.
Cantaré powstało z połączenia cantare + habeo, czyli współczesnego czasownika haber, który jednak miał wtedy inne znaczenie (mieć). Wtedy puryści pewnie też zastanawiali się, czy klasyczny czas przyszły który zanikł jeszcze w łacinie przertwa. Jednak mamy to, co mamy - nie tylko w języku hiszpańskim, również w innych romańskich.