O ile generalnie szyk zdania w hiszpańskim jest dość elastyczny, podobnie jak w języku polskim, to pozycja przymiotnika względem rzeczownika jest znacząca. Duża część może stać tylko za rzeczownikiem, ale zdarzają się też przypadki, kiedy przymiotnik obowiązkowo musi znajdować się przed słowem, które określa, np.
- formy nieregularne najwyższego stopnia przymiotników z rodzajnikiem określonym: el mejor (najlepszy), el peor (najgorszy), el mayor (największy), el menor (najmniejszy):
Jest też spora grupa przymiotników, które mogą stać przed lub po rzeczowniku, a ich usytuowanie w zdaniu zmienia ich znaczenie. Gdy przymiotnik występuje w znaczeniu dosłownym, stoi za rzeczownikiem, kiedy jednak ma znaczenie przenośne, wskakuje przed niego: