Hiszpania w średniowieczu

W średniowieczu Hiszpania była pojęciem czysto geograficznym. Od czasu najazdu arabskiego w roku 711 Półwysep Iberyjski stał się miejscem, przez które przebiegała granica między światem islamu i chrześcijaństwa. Do wieku XII czynnik religijny nie odgrywał w tej konfrontacji większej roli. Muzułmanom nie udało się opanować całego półwyspu: górskie, dzikie i nieurodzajne tereny Asturii i Kantabrii stały się bazą uporczywej, mającej trwać ponad siedem wieków rekonkwisty - walki chrześcijan o odzyskanie zajętych przez Maurów ziem dawnego państwa Wizygotów. W toku rekonkwisty po stronie chrześcijańskiej wyłoniły się cztery niezależne państwa: Kastylia (która wchłonęła królestwa Asturii i Leonu), Aragonia (obejmująca również Katalonię i Walencję), Portugalia (samodzielna od 1179) oraz Nawarra (do XVI wieku związana z Francją). Wraz z przesuwaniem się granic chrześcijaństwa na południe, pod panowanie władców Kastylii i Aragonii dostawały się masy ludności muzułmańskiej i żydowskiej, które nie chciały emigrować do Granady bądź północnej Afryki. Zwycięzcy zapewniali im wolność wyznania i zachowanie majątków za cenę politycznej lojalności i wyższych niż w przypadku chrześcijan podatków. Do czasu zakończenia rekonkwisty chrześcijańscy władcy nie usiłowali narzucić swym poddanym religijnej jedności, dzięki czemu "chrześcijańska Hiszpania była jedynym krajem chrześcijaństwa, gdzie mogły żyć bez prześladowań znaczne mniejszości religijne". Kraje hiszpańskie były – przynajmniej do końca XIII wieku – miejscem, gdzie przedstawiciele różnych ras i religii mogli współżyć względnie harmonijnie pod rządami władców, którzy z dumą używali tytułu "monarchów trzech religii". W dodatku świat chrześcijański i muzułmański nigdy nie był od siebie całkowicie odseparowany – prowadziły przecież wymianę handlową, utrzymywały dyplomatów i zawierały sojusze.

Muzułmanie, którzy zdecydowali się zostać pod panowaniem chrześcijan (czyli tzw. mudejares), byli w większości dobrymi rolnikami i rzemieślnikami, przynoszącymi spory dochód Koronie. Żydzi, zamieszkujący głównie w miastach, zmonopolizowali w nich handel, pośrednictwo, usługi finansowe i wolne zawody z medycyną na czele. Jednak z czasem ich bogactwo, ostentacja i rosnące wpływy w społeczeństwie stały się przyczyną zatargów i konfliktów ze starymi chrześcijanami.

Najbardziej zdumiewać może zaś fakt, że w rodzinie Henriquezów, fundatorów późniejszej Inkwizycji hiszpańskiej (do których należał Ferdynand II) płynęła także żydowska krew. Ferdynand i Izabela, reformując zjednoczone przez siebie królestwo, pragnęli także rozwiązać narastający konflikt pomiędzy ścierającymi się grupami wyznaniowymi: katolikami, żydami i maurami. Do stworzenia Inkwizycji państwowej przyczynili się bezpośrednio Alfons de Horeja (którego kazań słuchała Izabela w Sewilli w 1477 roku), a także biskup Sewilli don Pedro Gonzales de Mendoza oraz osobisty spowiednik monarchów - Tomás de Torquemada (w którego żyłach także płynęła żydowska krew). Wszyscy oni opowiedzieli się za radykalnymi środkami w walce o czystość wiary na półwyspie iberyjskim. Te radykalne rozwiązania w postaci powołania Inkwizycji państwowej budziły sprzeciw nie tylko hierarchii kościelnej (wprowadzenie Inkwizycji państwowej było utajnione przed synodem biskupów w Sewilli w 1478 roku, którzy zdecydowanie sprzeciwiali się siłowym rozwiązaniom kwestii innowierców w Hiszpanii). W efekcie nacisku Izabeli i Ferdynanda papież Sykstus IV dnia l XI 1478 roku bullą Exigit sincerae devotionis affectus. Reforma hiszpańskiego kościoła katolickiego dokonana przez kardynała Franciszek Jiménez de Cisneros, sprawiła iż Hiszpania z powodzeniem oparła się reformacji XVI wieku.