Hiszpania Wizygotów

W roku 409 Pireneje przekroczyły plemiona Swebów, Wandalów-Silingów, Wandalów-Hasdingów oraz Alanów (lud pochodzenia azjatyckiego). Na podstawie paktów między sobą i prawdopodobnie Rzymem, plemiona te grabią Hiszpanię i dzielą się terytoriami. W 416 roku na Półwysep docierają Wizygoci, najprawdopodobniej skierowani tam przez Rzymian, którzy chcieli pozbyć się wrogich plemion germańskich. Jednak już dwa lata później Wizygoci obejmują południową Galię i tworzą królestwo Tuluzy.

W roku 429, król Wandalów Genzeryk został wypędzony wraz ze swoim ludem do północnej Afryki. Od tego czasu Wizygoci rządzą prawie całym Półwyspem z wyjątkiem państwa Swebów oraz Krajem Basków. W 507 roku, po bitwie z Frankami pod Voille, na skutek której Wizygoci tracą Akwitanię, zaczynają napływać wielką falą do Hiszpanii. Do roku 526 Wizygoci zjednoczeni są z Ostrogotami pod Teodorykiem Wielkim, rządzącym z Rawenny. Stolica przenoszona jest do Barcelony, a po krótkim czasie do Toledo.

Następne lata wypełniają walki zewnętrzne i wojny z Bizancjum, które dokonało inwazji na południową część królestwa. Zostali poproszeni o interwencję podczas walk dynastycznych Wizygotów, jednak później zostali, mając nadzieję na "Rekonkwistę" terenów byłego Zachodniego Cesarstwa.

Po 600 roku następuje powolny rozpad Królestwa Wizygotów. Stagnacja, wewnętrzne walki, i spiski doprowadzają do stopniowego osłabienia autorytetu monarchy, coraz częstszych buntów i utraty poczucia jedności. W 711 na Półwysep nacierają wojska Umajjadów i w ciągu siedmioletniej kampanii wojskowej podbijają prawie całe terytorium dzisiejszej Hiszpanii i Portugalii. Nastają czasy Al-Andalusu.