Zaimki dzierżawcze - język hiszpański

Zaimki dzierżawcze w języku hiszpańskim używane są tak samo jak w języku polskim, czyli przed rzeczownikami, gdy chcemy opisać, do kogo należą. Rzeczownik może występować w liczbie pojedynczej lub mnogiej, w rodzaju żeńskim lub męskim, a zaimek się do niego dostosuje w liczbie i rodzaju.

Wyobraźmy sobie psa czyli perro, rzeczownik w liczbie pojedynczej. Oto zaimki dzierżawcze, które określają rzeczownik w takiej formie, a w naszym przykładzie będą łączyły się z perro:

Czyli w połączeniu ze słowem pies otrzymamy:

Gdy odkryjemy, że nasz pies to jednak suczka - perra, czyli rodzaj rzeczownika zmieni się z męskiego na żeński, wówczas końcówka zaimka będzie musiała się zmienić, ale tylko dla 1 i 2 osoby liczby mnogiej, czyli dla my i wy. W pozostałych przypadkach użyjemy tych samych zaimków:

A teraz pomyślmy, co się stanie, jeśli zamiast jednego będziemy mieć kilka psów, czyli zmieni się liczba z pojedynczej na mnogą. Zaimki też zmienią liczbę, aby dopasować się do liczby rzeczownika. Ponieważ zaś tworzenie liczby mnogiej w hiszpańskim polega po prostu na dodaniu końcówki -s, będzie to bardzo proste.
Tak więc w rodzaju męskim będzie to wyglądało następująco:

czyli z rzeczownikiem:

... a w żeńskim tak:

... i z rzeczownikiem:

Podsumowując, powyższe zaimki zawsze występują z rzeczownikiem, dopasowując swój rodzaj i liczbę do rodzaju i liczby rzeczownika.

A teraz pytanie: jakich zaimków użyć, gdy nie mamy rzeczownika? Na przykład, ktoś wskazując na małego pieska pyta: Czyj jest ten pies? - ¿De quién es este perro?, a my chcemy odpowiedzieć: Jest mój. Powiemy wtedy po prostu Es mío.

Widzimy więc, że w hiszpańskim zaimek dzierżawczy będzie miał wówczas inną formę, niż ta poznana kilka linijek wcześniej. Oto jak będzie wyglądał:

- w rodzaju męskim liczbie pojedynczej:

- w rodzaju męskim w liczbie mnogiej:

- w rodzaju żeńskim w liczbie pojedynczej:

- w rodzaju żeńskim w liczbie mnogiej:

Tych zaimków użyjemy także, gdy rzeczownik pojawi się przed zaimkiem. W takich przypadkach zaimek dzierżawczy występuje najczęściej na końcu zdania:

Podsumowując, zaimek dzierżawczy może stać przed rzeczownikiem. Używamy wówczas mi, tu, su, etc. Gdy zaimek występuje sam lub po rzeczowniku, stosujemy mío, tuyo, suyo, etc.: