Zaimki wskazujące w języku hiszpańskim są potrzebne do określenia o jaką rzecz/osobę nam chodzi. Zawsze stoją przed rzeczownikiem, np. : este chico - ten chłopiec.
W przeciwieństwie do języka polskiego, gdzie mamy tylko dwa podstawowe zaimki, ten i tamten, w hiszpańskim występują aż trzy: este - ten (najbliżej nas), ese - tamten (trochę dalej od nas, ale blisko osoby, do której mówimy) oraz aquel - tamten (daleko od nas i od osoby, do której mówimy).
Ponieważ zaimki określają rzeczowniki, muszą dopasować swoją formę, tzn. rodzaj i liczbę, do formy rzeczownika. Oto jak wygląda odmiana poszczególnych zaimków:
Tak wygląda użycie zaimków wskazujących z rzeczownikami. Może się zdarzyć, że chcemy ominąć rzeczownik i zastosować jedynie sam zaimek, jak np. w dialogu:
Rozmawiając o zaimkach osobowych musimy jeszcze wspomnieć o formach nijakich. Pamiętajmy, że w języku hiszpańskim nie ma rodzaju nijakiego. Formy nijakie, o których tu mówimy, służą tylko do wskazywania rzeczy, których rodzaj nie jest na początku znany. To zupełnie jak w polskim, gdy po prostu wskazujemy coś używając słówka to lub tamto.
W hiszpańskim występują trzy takie zaimki, a ich formy nie odmieniają się:
